Beograd pod turskom vlašću

Daleko na istoku rađala se jedna nova sila, nova turska država pred kojom je poklekao Vizant i drhtao čitav kulturni svet, a koja je od početka želela zavladati Beogradom, kao značajnom tačkom na osvajačkim pohodima ka Zapadnoj Evropi.

6. avgusta 1456. godine hrišćanska vojska, koju je vodio mađarski vojskovođa Janoš Hunjadija (Sibinjanin Janko) potpomognut borcima sveštenika Jana Kapistrana, je odbranila Beograd od moćnije sile Turaka predvođene sultanom Muhamedom, čiji je san bio da preko Beograda osvoji velike gradove Zapadne Evrope i u Rimu zauzme stari imperatorski presto. Nakon ove tursko-hrišćanske borbe stari Beograd dobija naziv "bedem hrišćanstva".

1490. godine je sultan Bajazit pokušao da lukavstvom osvoji Beograd, obećavši zamenicima tadašnjeg komandanta Beograda veliku nagradu ako mu predaju grad. Otkriveni pokušaj izdaje nije prošao nekažnjeno - glavni krivci i njihovi pomoćnici bačeni su u tamnicu beogradskog grada, gde su, mučeni glađu, bili primorani da se međusobno ubijaju, natiču na ražanj i jedu. Toliko je velika bila cena slobode Beograda.

29. avgusta 1521. godine vojska Sulejmana Veličanstvenog osvaja i pali Beograd, a on se od hrišćanskog grada polako pretvara u tursku varoš sa orijentalnim osobinama: čaršijom, mnogobrojnim džamijama, česmama, turbetima, turskim kupatilima, dućanima, i bezistanima (trgovačkim pijacama), i razvijenim trgovačkim životom. Porušeni su stari dvorci, stare kule, uništen je sjaj starog gospodskog života, nestalo je srpske vlastele, kultura je uništena, crkve i manastiri oskrnavljeni, a Srbi Beograđani, po nalogu sultana Sulejmana Veličanstvenog, raseljeni su u Carigrad, koji i danas čuva spomenike naše prošlosti. To je bila prva seoba Srba.

Turski putopisac Evlija č†elebija daje prikaz tadašnje, ponovo utvrđene, Beogradske tvrđave: utvrđena dvostrukim bedemima sa ukupno 116 kula i 5060 zubaca, podeljena na gornji (unutrašnji) grad - sa četiri niza bedema ukrašenih sa četiri gvozdene kapije, tvrđavom okruženom sa pet visokih kula, čiji su se vrhovi "dizali u nebo"- i na donji grad.

Krajem 17. veka turskom državom vladale su teške prilike - janičari (još u mladosti poturčeni hrišćani, osovina turske vojske) dizali su bune, pljačkali dvorce turskih velikaša i pretili samom sultanu. Tako oslabljenu silu napadaju vojne jedinice Svetog saveza ( koji su sklopili Austrija, Poljska i Venecija, a kasnije mu se priključuje i Rusija sa carem Petrom Velikim na čelu), što rezultira time da 1688.godine Beograd, uz strašne pljačke i ubistva stanovništva, pada pod dvogodišnju vlast Austrijanaca. Za vreme svoje druge velike seobe 1690. godine brojno srpsko stanovništvo iselilo se u daleko malo mesto na Dunavu, u Sent Andreju, koje je postalo utočište srpskog naroda, njegovog najvišeg crkvenog velikodostojnika (patrijarha Arsenija) i njegovih svetinja.